Sjokoladepiken i Vila Joyjosa

Me vitja den spanske sjokoladefabrikanten Valor i Vila Joyosa, like sør for Benidorm. Vila Joyosa er jo ein gamal kystby med flotte fargerike hus. Den har me vitja fleire gonger med vener.

Eit flott, men kanskje noko tendensidøs (?) bilete av ei sjokoladepike.

Artikkelen om Dag Bjørnsen sette oss i stemning

Me hadde omvising av ei dame i eit museum for fabrikken. Den hadde nett 125-års jubileum og hadde ein flott ny fabrikkbygning like ved museet. Det var diverre seint på dagen, så produksjonen hadde stoppa. Det var noko spesielt å kome inn på område til fabrikken og kjenne det søte lukta av kakao.

Her fant me gamle sjokoladeformer dei har bruke i produksjonen.

Det var ikkje til å unngå, men me måtte jo tenke på Sjokoladepiken i Stavanger då me gjekk rund og kikka på dei forskjellige maskinane og all den sjokoladen dei har laga i museet. Sally, som var med oss på omvisinga, hadde med seg ein artikkel frå Stavanger Aftenblad der Dag Bjørnsen vart intervjua. Ei utmerkt reportasje som rørde meg og Unni! Familien vår er jo stamgjester hos dei og eg har vitja Sjokoladepiken kvar gong eg har vore heime i Stavanger det siste året. På sjokoladefabrikken Valor fekk me spise så mykje sjokolade me bare ville, men det var det ingen som våga å gjere! Me har magemål, næringsvit og moralske standardar me kan handheva. Eg må jo understreka til sist at det var ingenting som me smaka som kunne måle seg med noko som helst me har smaka heime i Stavanger hos Dag Bjørnsen og dotter Elise – og Eivind. Deira sjokolade er laga for hand, med pasjon og personlegheit.

Dette må jo kaldast ein skikkeleg sjokoladebil!

Oliventreet – Livets tre – El árbol de olivo que da la vida

Skjalg omgjeve av oliventrer i Castilla vest av Madrid i september 1968. Foto: Steinar Omdal.

Det er nokre ting i livet som opplevast som ganske varige. Det er sjølvsagt naturen rundt oss. Det er fjella heime i Noreg, og det er trea våre. Dei blir ikkje så gamle som fjella, men det er noko varig, trygt og traust over dei. Oliventreet såg er fyrste gong i Spania i 1968. Det er ikkje lang tid sidan – for i eit oliventre. Dei vert ofte sers gamle.

Noko trygt og heimleg med eit gamalt oliventre. Ein plass å sverme? Foto: Kitty Karina Høthe Omdal.

Ja opptil to tusen år seiest det! Wikipedia, dette leksikonet på nett, hevdar at det er tre rundt Middelhavet som er så gamle. Eg fann eitt bilete av eit tre frå  Kreta, Chania, som dei hevdar er 4-5 tusen år! .. men i Kroatia på øya Istria skal det vere eit oliventre som er dokumentert 1600 år gamalt! Dette treet ber framleis over 30 kilo oliven kvart år!

Provinsen Jaen opp mot Sierra Nevada har den største olivenproduksjonen i Spania.

Det skal ifylgje Wikipedia, vere over 750 millionar oliventre i verden. 95% av desse står i landa kring Middelhavet. Oliventreet er omtala i gamle skrifter frå oldtida og er bruka i kosthald og helse så lenge menneskje har gått på denne jord. Eit spansk ordtak verdset oliventreet høgt: Det seier at eit oliventre gjer attende 20 gonger meir enn eit menneskje kan.

Oliventrea tek mot den livgjevande sola. Her blir det laga mykje sunnheit for oss!

Olivenbløming

Oliven er frukta som kjem frå treet. Denne vert nytta mykje her ved Middelhavet. Dei har ho i maten på mange vis. Då eg fyrste gong smaka på oliven i september 1968, var det ei beisk og vond smak. Eg vart fortald av far min at olivenfrukta måtte gjære nokre månader i saltlake for at den skulle kunne etast.  Eg lika det ikkje spesielt godt då heller, men slik er med så mykje me et – me endrar smak med åra. Oliven er jo veldig godt det…i mange smakar og variantar.  Det er skrive mykje om oliven og olivenolje. Om dei helsebringande verknadene. Det seiast jo at folk i middelhavslanda har eit betre og sunnare kosthald sidan dei nyttar så mykje oliven i maten. Oliven og kvitlauk. Det er ein kombinasjon for god helse og eit langt sunt liv…. Det trur eg på! Me har alltid nytta desse to ingrediensar i matlaginga i hemer vår. Trur eg har bruka dette heilt sidan er byrja lage dagleg varm middag til familien i 1987…

Dei tek godt vare på oliventrea! Oliventre for omplanting.

Oliven er trevirke,  frukt og olje. Som olje kan den og nyttast i mat og hudkremar og som helsebringande væske i medisin. Spania står for 36% av verdsproduksjonen av olivenolje. Dei turane me hadde vestover i vinter og vår (Granada, Sevilla og Cordoba) tok oss gjennom dei største olivenplantasjane i landet. Det var flott å sjå dei svære markene og bakkane som breidde seg ut i flotte grafiske bilete. Ei oppleving for (det fotografiske) auget. Spanjolane er også dei som konsumerer mest olivenolje. Eg nyttar olivenolje i maten mykje. Men eg har oppdaga at eg ikkje brukar meir her i Spania enn heime. Det forundrar meg, men det har vel me vane å gjere. Har alltid bruka olivenolje og oliven. Me et meir oliven heime, fordi me er vane me dei krydra variantane som finst i innvandrarbutikkane. Skal lage meir salat framover tenkjer eg. Det har vore for lite av den slags til no. Me har lagt på oss fleire kilo, så her må det handling til!

Sånn, der var olivensalaten ferdig til servering!

Andre familiemedlemmer på tur:  Odin… Han er på ei 60-dagars reise i USA og skriv blogg frå turen. Ta ein kikk!
Hans nettlenkje ligg permanent på sia mi til høgre… «Odin si heimeside»

Citroen 2CV – Fyrste bil eg hugsar. El primer coche que recuerdo

Det er noko spesielt å sette seg inn i ein 2CV. Denne var jo neste ny!

Skjalg mellom klassiske 2CVar og 2CV-Mehariar.

Den fyrste bilen eg hugsar eg køyrde i var ein 2 CV (deux chevaux, fransk for to hestar). Det var min onkel Eldar Omdal og kona hans Bodil som kjøpte denne i 1958-59. Har nokre vage minne frå desse turane. Det var noko med den spesielle mjuke rørslene i bilen. Setene var enkle, med tydelege metallfjører i og bilen sine rørsler var mjuke og me dansa bortetter vegen i bilen til onkel. Eg hugsar me var fleire turar med han til Omdal i Eigersund, innover vegen til heimstaden til bestefar, Ingvald. Vegen var smal og svinget, det var helst ein kjerreveg, ikkje laga for bilar. 2CV smaug seg fin over bakkane, over den  smale grusbanen med høge midtlina av små og store steinar. 2CVen var jo sers høg under og kunne køyre der andre ikkje kom fram.

Tur til Omdal i 2CV. Aasny og Skjalg såvidt det er over bakre vindu!

Tur til Omdal i 2CV. Aasny og Skjalg såvidt det er over bakre vindu!

2cv, kanskje ein 1978 modell. Med norske skilter i Spania!

Her i Spania har eg møtt mange 2cvar. Så mange at eg har byrja snuse på dei for kanskje å ta med heim til Noreg! At Unni Elisabeth og alltid har hatt ynskje om ein slik bil har jo ikkje lagt ein dempar på kjøpelysten. Kunne tenkt meg ein som var eldre enn 1980-modell, då slepp ein unna me avgifter for veteranbil. Me har jo ein garasjeplass i Kviteseid som passar ypperleg! Fint å kunne køyre langs Telemarksvegane i ein sånn flott doning!! Noko og buse seg etter mellom alle dei store AMcar-veteranane i Vest-Telemark, tenkjer eg!

Denne fine raude såg eg i Benidorm!

Og denne grøne fann eg utanfor Altea.

Overalt kor me har reist har er sett bilen køyre eller stått parkera. Det er tydeleg at bilen held seg godt, i alle fall her i varme tørre Spania. Her om dagen eg var ute å sykla traff eg på ein kvit, som eg berre måtte ta bilete av. Den fyrste eg fekk avfotografere i fart, for å sei det sånn. Det vise seg seinare at det faktisk var ein norskregistrert bil! Eg vitja og ein bruktbilselgar i september då Jan Erik og Signe var på vitjing.

Her står gamle gode veteraner på rekkje og rad! Vemodig å sjå..

Utruleg å sjå så mange poteniselle kjøyrbare bilar (utan rust)...

Under ein av våre mange reiser omkring i Communidad Valencia kom med over ein interessant stad. Der var det samla minst 150 2CVar i forskjellig alder og utsjånad. Her var det bilar attende til den fyrste tida i 1948 då Citroen byrja å laga den populære bilen. Det blei laga ialt 3.8 millonar av denne, men og varebilar og små lastebilar. På staden me stoppa var varebilar, og personbilar i alle utgåver. Nokre såg ut som dei kunne køyrast rett ut porten. Her var og andre Citroenmodellar, ja til og med ein Trabant frå Aust-Tyskland. Den kan eg tenke var frå kring 1980. Eigaren av plassen hadde spesialisera seg på delar til 2CV og det kan jo trengast, så mange 2cver som rullar rundt i Spania i dag.

Mykje å hente her for ein 2CV-restauratør!

Anar me litt kjærleik i blikket her - er det bilen eller fotografen?

Denne ser ut til å ha vært med i ein mafiafilm...

Vitjinga på denne plassen ga meg eit skikkeleg nostalgi-oppleving som nok kjem til å påverke meg i om eg vel å kjøpe ei slik eller ikkje. Dagane og vekene som kjem (+ UnniElisabeth og Eurokursen) avgjer dette….

Ein strøken 2CV fann Skjalg i september, i Benidorm. Hos ein bruktbilselgar.

6900 Euro, eller 55.000 kroner for ein nesten ferdig restaurera bil.

Ei lita melding til dykk som kjenner Odin… Han er på ei 60dagers reise i USA og skriv blogg frå turen. Ta ein kikk!

Vårløysinga i Granada! Primavera en Granada!

Så har med drege til Granada igjen.  Hovudstaden i provinsen med same namn. Byen ligg ved fjellrekkja Sierra Nevada med toppar opp mot 3500 meter. Det var mellom anna her i desse fjella, eg og far min sykla i 1968. Det eg hugsar mest frå denne byen var sjølvsagt det fine palasset/borgen Alhambra – Det raude borgen, som det heiter oversett frå arabisk. Det er blitt ein skikkeleg turistmaskin sidan 1968, det er sikkert og visst. 2 millionar vitjar Alhambra kvart år. Men eg ser dei treng store inntekter for å halde dette så flott som det me såg no.

Alhambra borgen eller slottet fotografert den 4. april då me var der sist.

Me vitja Alhambra i påsken, Semana Santa, den største religiøse hendinga i Spania. Då var det mykje folk der. Tusenvis i gatene med de spesielle figurane og prosesjonane med kristusfiguarar. Dette såg me i Sevilla, Cordoba og i Granada. Me hadde planar om å vitje Alhambra sist gong, men fant for seint ut at me måtte tinga billett på førehand. Denne gongen fekk me hotellet til å gjere det for oss.

Denne hagen hugsar eg godt frå vitjing i 1968. Har film av meg herfrå.

Alhambra er eit viktig monument frå historisk tid som viser kulturelle og religiøse retningar gjennom byggestil frå midten av trettenhundretalet og fram til syttenhundretalet. Mykje av interiøra er utsmykka med flotte utskjæringar i STEIN, omtrent som me ser for oss ein detaljert tapet med blomster eller ornament.

Fontene

Alhambra ei eit stort område med bygningar og parkar i forskjellig storleik.

Falke innramma i mauriske ornamenter.

Utskjeringane er imponerande handtverk. Me såg dei også i Sevilla og Cordoba, som og er byar merkte av den store påverknaden frå arabisk (maurisk) kultur. Det var flott å sjå, men ikkje så imponerande som me hadde førestilt oss. Det var vel så fint Sevilla og Cordoba.
Hagane derimot var utsøkte og spesielle. Eg trur eg ikkje har sett like nokon stad i verda. Og me kom på det rete tidspunktet og. På våren, då alle blomster og trer er metta i sine mest intense fargar. Det var ei syn å sjå og ikkje minst var lukta av alle blomane ei spesiell oppleving!

Snakk om edens hage. Her gnistra fargane rundt om oss og for ei deilig lukt!

,Kitty Karina var måteleg lite interessera. Ho meiner ho allereie har sett dette før (!). Falke fylgjer med, oppteke av historie etterkvart. Han har vært det sidan me var i Kina i 2004. Ekstra interessant for han var alle dei spesielle trea som var rundt omkring i dei mange hagane.

Dette romantiske motivet kunne jo brukast til ein veggpryd kanskje?

Falke han studera dei mange trea med sit profesjonelle aboriskblikk!

Falke såg på planter og tre med sitt profesjonelle aboristblikk!

Me såg jo byen og. Den var finare enn sist gong. Då budde me like ved ein motorveg og me såg mest store bustadblokker rundt oss. Denne gongen vitja me eit hotell nærare gamlebyen og Alhambra-slottet. Rundt oss var det berre fine hus gamle som nye, og flotte parkar!

Unni var med meg og handla to fine lamper maurerlamper.

Coscos er sjølvsagd mat når ein reiser til slike gamle mauriske plassar.

Unni og Sierra Nevada.

Hotellet

Hotellrommet.

Valmuer på vegen.

Turen attende til Albir var på 485 kilometer.

Blomtereng, våren er her.

Det gjekk raskt unna. Me fekk eit lite uhell undervegs, då vindusruta på venstre ikkje ville kome opp. Det var vindusheisen som hadde streika. Det vart tur heim med mykje vind i håret ! Vegen mellom Granada og Alicante byr på mykje fint og kontrastfylt landsskap. Og eg meiner dette må vere den finaste årstida åsjå denne delen av Spania! Uten tvil!

Og så eit lite farvel (eller på gjensyn) med dette bilete frå ein av dei mange fontenane i byen:

Hasta Pronto Granada.

Og ei lita oppmoding til sist! Kom med kommentarar (trykk på comments nedfor her) om det er noko dykk vil uttrykkje om bileta eller kva eg skriv om! De er visst berre familien vår som har skrive i det siste! Set veldig pris på å få nokre ord frå andre og, me lurer og korleis det går med dykk i Noreg – i Bergen, Stavanger og Oslo.

Andalucia Reise i tid og rom – Viaje en el tiempo y el espacio

Guadalquivir, som snor seg gjennom sørlege Spania. har vore sentral for landets historie.

Sit og ser på ein film frå den spanske borgarkrigen (1936-39). Den tek for seg dei siste kamphandlingane i Huelva Sevilla område. Eg tenkjer på tid. Det er mykje som har hendt her dei siste 70 åra. Spania er eit land med dramatiske og store historiske omveltingar. Ikkje berre sidan 1936. Heile den spanske historia dei siste 1500 år har vore eit endelaust drama med krigar, erobringar, religionsfeidar, kongeovertakingar og politiske maktkampar osb. Dei siste 70 år har ikkje vore mindre turbulent. Spania har vore eit av dei rikaste land i verda, etter ei ekspansiv koloniverksemd over fleire kontinent, over fleire hundre år.

Bygningar i Sevilla er prega av stor påverknad frå maurisk kultur.

Gotisk stil. Flott arkitektur i sentrale Sevilla.

Eg var her i 1968, det er faktisk 42 år sidan i år. Då var framleis sigerherren frå den siste store krigen i Spania framleis ved makta, fascistgeneralen Generalissimus Franco. Eg merka det var eit fattig land. Det var militær overalt. det var ei stemning eg ikkje var kjend med, noko litt  uhyggjeleg, spesielt i byane der militæret var synlege. Vel, mykje har skjedd sidan 1968. Då Franco døydde i 1975, blei demokratiet innførd og alt har gått oppover for landet sidan den tid. Sevilla var som andre byar på den tida, sletne og prega av vanskjøtte frå myndigheitene . Idag ser eg Sevilla med betre velstand, ein by som tek ansvaret for den lange og viktige historia som byen representerer.

Festen skulle starte om kvelden.

Jentene elskar skor!

Flamenco!

Me fekk med oss ein del av feiringa av Semana Santa, den viktige påskefeiringa for spanjolane. Det verkar som om dei har fri heile påskeveka, det er mykje folk ute i gatene, der dei ventar på store prosesjonar med svart-, raud eller kvitkledde med høge tynne hattar, nett som ku klux klan. Bak ber andre på store altertavler med jesus, eller maria-figurar. Folk er fint kledde. Det er så mykje folk rundt omkring at det er vanskeleg å kome seg fram der ein vil. Fyrste dagen blei og noko amputert fordi Kitty Karina måtte inn i dei mange «spanande»  kjøpesentra i byen.

Prosesjonen med dei flotte santafigurane gjekk gjennom gatene.

Dei små var og med og gjekk i prosesjonane.

Desse personane var ikkje så hyggjelege å sjå til!

En tiggar med sans for sjølvironisk humor. Pengar til ymse føremon!

Andre dagen blei det meir å sjå for oss ute i byen, med det spanske folket som feira sin Semana Santa. Dette er jo svære greier for dei, kan tenkje meg syttanda mai ganga opp med fire eller så. Feiringane med prosesjonar går føre seg kvar dag frå midt på dagen til eitt-to på natta, ei heil veke til ende. Og alle er med. Frå dei minste i barnevagnar til gamle krokar som stabbar seg avgarde i gåstolar og rullestolar.

La Giralda, bygd som minaret, nå eit kristent klokketårn!

Me fekk koma oss opp i den fine kyrkja i sentrum av Sevilla. Det var denne eg vitja saman med far min Steinar i 1968. Eg hugsar at det var ei svær kyrkje og at me gjekk i eit tårn for å sjå ut over byen. Eg las at tårnet , La Giralda, vart bygd som ein minaret. Då det vart sett opp på 12hundretalet var det  verdas høgaste bygning med sine 97 meter.

Min far Steinar tok dette bildet frå la Giralda i september 1968....

Og slik ser det ut 42 år etter frå den same staden...