Herleg å sitje i på verandaen i eigen bustad ved Middelhavet og høyre bølgene brusa.
3 september
Eg har visse tankar om byråkrati i Spania, me har trass alt budd her eit år tidlegare, men eg meiner det skulle endra seg til det betre her etter alle krisene i økonomien. Nå har eg forstått dei store kapitalverksemdene og myndigheitene tek seg ekstra godt betalt for teneste sine, samstundes som spanjolane må klara seg på mindre. Sjølv om det ikkje er deira feil at den spanske (og europeiske) økonomien kollapsa i 2008. Det var ein ny dag. Dei er like fine dei solfylte dagane her som før. Det er no godt at finanskrisa ikkje har generert mørke skyer med dårleg ver. Det er no trass alt det spanjolane kan glede seg over på trass av det økonomiske elende dei har vært gjennom. No går det betre for dei. Som fyrste av dei kriseramma landa har dei no ei vekst på 1.2 prosent siste kvartal. So det gjeng framover.
Her hadde eg streva lenge for å endeleg få meg eit passfoto… hjelpar ikkje med ein enkelt sjølvis.
I dag skulle eg skaffe med passfoto til papira mine for spansk ID-nummer. Det er framleis sumarferie for spanjolane, så etter å ha trava gatelangs i 1,5 time og passera minst 3 fotobutikkar fann eg til slutt ein plass dei kunne taka bilete (og eg som gløymde å taka med meg dette heimefrå…) Då var klokka 11 og eg var på ein annan kant av byen. Eg hadde avtale med Christian i banken og veit jo at papirarbeid tek tid hos Polizia. Kasta meg på ein buss sørover og entra Officina Interior de Polizia. Der var det mange folk…15-20 stk som venta. Eg ville helst nå banken kl. 12 – så eg henta bagasjen min på hotellet over gata og kom meg til Caixa Catalynia der Christian og eg ordna med praktisk overføring av pengane med tidsbestemt debitering……(kankje betala før me har bustaden på hand).
I Albir venta det eit anna offentlig kontor. Notarius Publicus er same det som det norske – du finn det på ditt lokale tinghus. Her vart det endelege salet av leilegheita sluttførd med møte mellom selgjar og kjøpar. Totalt var det 9 personar tilstades . Dette var dei to seljarane med ektefelle. Det var eit par til – den eine seljaren sin eks-mann – med ny ektefelle (!) Dette fortel meg at familieband er viktige i spansk offentlegheit. Det mangla ein person, Unni Elisabeth, men der hadde med ordna med ei fullmakt til meg i Stavanger. Alle papir (omlag 100 sider) blei summarisk presentera for alle underskrifter og stempel – og så var med eigarar av bustad i Spania!
Så var salet avslutta med håndtrykk!
